ψυχαγωγός

ο / ψυχαγωγός, -όν, ΝΜΑ

(ως προσωνυμία τού Ερμού) αυτός που οδηγεί τις ψυχές τών νεκρών στον Κάτω Κόσμο, στον Άδη, ψυχοπομπός

μσν.

θελκτικός, ελκυστικός

αρχ.

1. αυτός που ανακαλεί τις ψυχές τών νεκρών από τον Άδη με θυσίες και εξορκισμούς

2. αυτός που εξαπατά με απατηλές υποσχέσεις κυρίως μικρά παιδιά, προκειμένου στη συνέχεια να τά πουλήσει για δούλους

3. το αρσ. ως ουσ. ὁ ψυχαγωγός

α) μάντης που ανακαλεί με θυσίες, εξορκισμούς και άλλα μαγικά μέσα τις ψυχές τών νεκρών, ο νεκρομάντης

β) αυτός που προσελκύει και εξαπατά τους ζωντανούς

4. (το αρσ. πληθ. ως κύριο όν.) (oἱ) Ψυχαγωγοί

τίτλος δράματος τού Αισχύλου.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ψυχή + ἀγωγός (< ἄγω «οδηγώ»), πρβλ. δημ-αγωγός].